Ramy czasowe średniowiecza
W historiografii wiele różnych wydarzeń i dat podaje się jako ramy czasowe średniowiecza. Wybór dat granicznych może być różny w odniesieniu do różnych części Europy, krajów, albo różnych dziedzin kultury (literatury, sztuki, religii).
W tabelach ukazano najważniejsze propozycje ram czasowych średniowiecza.
Początek średniowiecza, koniec starożytności
[edytuj | edytuj kod]Rok | Wydarzenie | Uzasadnienie | Kontrargumenty |
---|---|---|---|
Początek średniowiecza | |||
313[1] | edykt mediolański | Ogłoszenie tolerancji religijnej dla chrześcijaństwa, które wkrótce stało się religią panującą. Przełom religijny zapoczątkowany edyktem mediolańskim legł u podstaw średniowiecza. | Wydarzenie to w powszechnym odczuciu zaliczane jest jeszcze do epoki starożytnej. Politeizm istniał jeszcze długo po tym wydarzeniu. |
337 | śmierć Konstantyna I Wielkiego | Był ostatnim wybitnym cesarzem rzymskim. Za jego panowania (w 313) zalegalizowano chrześcijaństwo, a Konstantynopol stał się stolicą dorównującą Rzymowi. | Cesarstwo rzymskie było jednoczone jeszcze kilkakrotnie. Chrześcijaństwo stało się religią panującą dopiero w 381 (za panowania Teodozjusza I Wielkiego). Rzym przestał być stolicą imperium dopiero w 402 (na rzecz Rawenny). |
378[1] | bitwa pod Adrianopolem | Klęska cesarza Walensa w starciu z Wizygotami, jej bezpośrednim skutkiem była zgoda na osiedlanie się plemion germańskich w granicach państwa rzymskiego. | Germanowie osiedlali się w rzymskich prowincjach jako foederati i przynajmniej formalnie byli uzależnieni od cesarstwa. |
395[2][3] | śmierć Teodozjusza I Wielkiego | Jako ostatni władca rządził jednolitym cesarstwem. Po jego śmierci państwo rzymskie rozpadło się trwale na część zachodnią i wschodnią. | Podziały cesarstwa zdarzały się już wcześniej, podobnie jak wschodnia i zachodnia część Imperium kulturowo oddalały się od siebie już od pewnego czasu. Kulturowo Bizancjum zakorzenione było nadal w epoce starożytnej; historycy[kto?] datę początku średniowiecza w cesarstwie wschodnim przesuwają na czasy Justyniana Wielkiego lub nawet ikonoklazmu. |
476[3] | detronizacja Romulusa Augustulusa przez Odoakra | Jest to symboliczny koniec istnienia cesarstwa zachodniorzymskiego, ponieważ Europa zachodnia zostaje podzielona na liczne królestwa (głównie germańskie) nieuznające zwierzchnictwa rzymskiego. | Cesarz zachodniorzymski już od dawna był pod władzą germańskich wodzów. Jego detronizacja nie oznaczała likwidacji rzymskich instytucji w Italii. Cesarstwo Bizantyńskie istniało jeszcze 1000 lat. |
486[4] | bitwa pod Soissons | Frankowie rozbili państwo Syagriusza, likwidując tym samym ostatnie szczątki państwowości zachodniorzymskiej. Wydarzenie to można uznać za symbol politycznej niepodległości od Rzymu. | Państwo frankijskie aż do koronacji Karola Wielkiego na cesarza w 800 roku przynajmniej formalnie uznawało w dalszym ciągu zwierzchność Konstantynopola, a w zakresie ustroju wewnętrznego kontynuowało rozwiązania rzymskie. |
529[1][5] | zamknięcie Akademii Platońskiej | Była ona ostatnią ważną instytucją świata pogańskiego. Symbolizowała jedność filozofii przez 1000 lat. | Akademia w końcowym okresie swojego istnienia nie miała większego znaczenia. |
Benedykt z Nursji zakłada klasztor na Monte Cassino | Klasztor na Monte Cassino jest symbolem przemian zachodzących w kulturze umysłowej Europy. Upadały starożytne ośrodki naukowe, a ich miejsce jako centrów kulturowych przejmowały klasztory. Symboliczność tego wydarzenia podkreśla dodatkowo zamknięcie w tym samym roku Akademii Platońskiej. | Wydarzenie to miało przełomowe znaczenie jedynie dla Europy Zachodniej, na Wschodzie świeckie szkolnictwo istniało nadal. Poza tym klasztory chrześcijańskie powstawały już wcześniej. | |
565 | śmierć Justyniana I Wielkiego | Za swojego panowania opanował m.in. Italię, Hiszpanię i północną Afrykę. Odbudował cesarstwo rzymskie w jego dawnej potędze. | Perspektywa czasu pokazuje, że jego podboje zachodniej części basenu Morza Śródziemnego nie miały trwałych konsekwencji kulturowych, a były jedynie przejściowym sukcesem militarnym. |
622 | początek islamu | Pojawienie się nowej religii zachwiało potęgę Bizancjum, zagroziło chrześcijańskim państwom europejskim i trwale zmieniło układ sił na Bliskim Wschodzie. | Choć pojawienie się islamu było ewidentnie przełomem religijnym, to nie zmieniło dawno ukształtowanych struktur społecznych średniowiecza. Islam nie odegrał żadnej roli np. w północnej Europie. |
Ogółem koniec świata starożytnego wiąże się z rozpadem Cesarstwa rzymskiego[3][6], wielką wędrówką ludów[3], upadkiem rzymskiego niewolnictwa[3][6], rozwojem chrześcijaństwa[3][5].
Koniec średniowiecza
[edytuj | edytuj kod]Rok | Wydarzenie | Uzasadnienie | Kontrargumenty |
---|---|---|---|
Koniec średniowiecza | |||
1453[7] | koniec wojny stuletniej | Koniec trwającej przez kilka wieków obecności angielskiej na kontynencie, polityczne zjednoczenie Francji. | Konsekwencje tego wydarzenia nie miały zasięgu ogólnoeuropejskiego. |
upadek Konstantynopola | Jest to upadek cesarstwa wschodniorzymskiego, będącego przez 1000 lat symbolem ciągłości świata chrześcijańskiego. Od tej pory islam bezpośrednio zagrażał Europie. | Bizancjum było wtedy małym i słabym państwem, a Turcy osmańscy zamieszkiwali Europę już od 100 lat. Ponadto znaczenie upadku miasta dla rozwoju Europy (migracja uczonych itp.) było przeceniane. | |
1455 | wydanie Biblii Gutenberga | Wynalezienie metod szybkiego i taniego druku ożywiło obieg myśli w Europie, przyczyniając się do reformacji, popularyzacji prądów renesansowych oraz rewolucji naukowo-technicznej. | Druk był tylko jednym z elementów pobudzających zmiany społeczne, ważniejsza od niego była otwartość elit i ogromnych rzesz społeczeństwa na nowe idee. Nie wystąpiła ona jednak np. w islamie. |
1492 | odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba[8] | Europejczycy poszerzają swoją wiedzę geograficzną, a kultura europejska wykracza poza własny kontynent. | Wpływ odkrycia Ameryki objawił się dopiero ok. 30 lat później, gdy zaczęto sprowadzać do Europy nowe rośliny uprawne, używki oraz złoto z Meksyku i Peru. |
1494 | wybuch wojen włoskich | Były to pierwsze wojny o hegemonię w Europie nowożytnej. Były prowadzone zupełnie odmiennie od wojen średniowiecznych. | Zarówno zasięg tych wojen, jak i ich bezpośrednie konsekwencje ograniczyły się jedynie do Europy Zachodniej. |
1517 | wystąpienie Marcina Lutra[8] | Jest to kres typowej dla średniowiecza katolickiej jedności religijnej zachodniej i środkowej Europy. | Autorytet papieża już od dawna był słaby, a reformacja nastąpiła w krajach, w których wpływy nowych prądów renesansu były słabe. |
1526 | bitwa pod Mohaczem[7] | Likwidacja monarchii jagiellońskiej w Czechach i na Węgrzech. Początek kilkuwiekowej dominacji tureckiej na Węgrzech. | Wydarzenie to miało głównie znaczenie dla dziejów regionalnych. |
1543 | wydanie O obrotach sfer niebieskich Mikołaja Kopernika | Dzieło to podważyło oparty na Biblii światopogląd średniowieczny, zmieniło obraz miejsca człowieka w świecie, a także zainicjowało rewolucję naukowo-techniczną. | Dzieło ściśle nawiązywało do myśli średniowiecznej (np. długo nie trafiło na indeks ksiąg zakazanych). O rewolucji naukowo-technicznej wspomina się dopiero przy pracach Galileusza. |
W nauce proponowane były również daty zakończenia średniowiecza sięgające w głąb epoki nowożytnej. W historiografii marksistowskiej, opierając się o przemiany stosunków gospodarczych, rozciągano średniowiecze do narodzin nowoczesnego społeczeństwa burżuazyjnego w połowie XVII wieku[9]. Francuski historyk Jacques Le Goff sformułował natomiast koncepcję „długiego średniowiecza”, które miało kończyć by się dopiero wraz z początkiem rewolucji francuskiej w 1789 roku[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Encyklopedia historyczna świata ↓, s. 17
- ↑ Encyklopedia historyczna świata ↓, s. 18
- ↑ a b c d e f Maria Jaczynowska , Danuta Musiał , Marek Stępień , Historia starożytna, Warszawa: Trio, 1999, s. 646, ISBN 83-85660-53-4 [dostęp 2022-01-31] .
- ↑ Encyklopedia historyczna świata ↓, s. 17–18
- ↑ a b średniowiecze, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-01-24] .
- ↑ a b Maria Jaczynowska , Historia starożytnego Rzymu, wyd. 4, Warszawa: PWN, 1982, s. 376, ISBN 83-01-00268-9 [dostęp 2022-01-31] .
- ↑ a b Encyklopedia historyczna świata ↓, s. 19
- ↑ a b Zdeněk Vašků , Ad novověk, „Vesmír” (2013/4), 4 kwietnia 2013 [dostęp 2022-01-22] (cz.).
- ↑ Manteuffel 2008 ↓, s. 6–7
- ↑ zob. Jacques Le Goff, Długie średniowiecze, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2007
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Manteuffel: Historia powszechna. Średniowiecze. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008. ISBN 978-83-01-14543-9.
- Tablice historyczne. Witold Mizerski (red.). Wyd. IV zaktualizowane. Warszawa: Wydawnictwo Adamantan, 2004, s. 56. ISBN 83-7350-046-4.
- Encyklopedia historyczna świata, t. IV, Kraków: Opres, 2000, ISBN 83-85909-48-6 .